براي تو که در بندي از استاد شاهين نجفي

همين که نفس مي کشي و مي خندي همين که اشک شوم به ياد تو هم بندي

براي روزهاي شبت که شکل يلدا بود به تلخي حبسي که از گونه هات پيدا بود

براي روزهاس سگي مشت هاي رو به ديوارت براي زخم خشک دست سوخته از سيگارت

به لب گزيدنت از درد پشت شيشه وقتي که نگاه زنت پسرت خم نمي شوم به شرطي که

رها شوي از شرم فحش هاي ناموسي به بهت همسرت از ترس توي کابوسي

که شب به مغز تو رعشه جفت مي گيرد هنوز زنده اي و زندگيت ساده مي ميرد

وبا پرسه توي حياط و بحث هاي تکراري به اين نفس کشيدن سنگين و تلخ و اجباري

که جيره ي صبحت طناب دارت بود گناه تو اين بود که چيز بارت بود

به اين ته بن بست و نهره هاي مغرورت به اين که دوباره شروع مي کني اين حال مشروعت

به اشک لاي شيار هاي صورت مادر به چکه چکه آب شدم هاي جسم پدر

جهان براي تو يک سلول انفرادي بود و سهم تو سيلس و فحش و چشم هاي کبود

که در ميان دهان بازجوي هميشگيت شلاق است تو زخم داري و چرک کردي اين حادثه داغ است

تويي و دل واپسي . زجر توبه کردن ها وحبس سينه در تاق مستراح و چيز خوردن ها

به خلت تو با خون زجه با کمربندي که حفر مي کند پشت سرخ تو را و تو مي خندي

به سوگ تو نوشابه ها همه عزادارند(2)اگر چه به اجبار سر به ما تحت تو دارند

فداي غربت تو بغض کن نخند لامصب،من از سکوت تو در اعتصاب غزات مي ترسم(2)

به روسري به سر از مرد زن شدن هايت تو پشت ميز محاکمه اي من چرا مي لرزم

شعار بود شعار ما همه نگاه سهرابي حديث باسم و نان بود

ما همه خوابيم حديث تو جک شد در حد يک عجب يک واي تو پيش به سوي مرگ و ما به عقب اي واي

تويي و زخم بزرگي که داغ مي شود هر روز و ما که جشن مي شويم و رقص در نوروز

تويي که داغ مي شوي از درد براي بيداري مني که چرت شده از نعشه هاي بي عاري

مني که به سيزده هاي در نشده ات رقصيدم مني که به هالوين به زندگي تو در بند ترسيدم

از اين همه حرف ها و چهره هاي پوشالي به نفرتت از قلب ها و مغز اي تو خالي

به غرق شدن اين جمع در زندگي گوسفندي تو گريه گرفته چشم هاي کبودت مي خندي؟